ဟိႏၵဴဘာသာ

ဟိႏၵဴဘာသာ
ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ကမၻာ့သက္တမ္းအရင့္ဆုံး၊ သမိုင္းအရွည္ၾကာဆုံးေသာ ဘာသာတရားျဖစ္သည္။ သူ၏က်မ္းစာမ်ားသည္ ဘီစီ ၃၀ဝ၀ ဝန္းက်င္ကပင္ လူတို႔၏ ကိုးကြယ္မွုက႑တြင္ ေနရာယူခဲ့ၿပီး
ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ အႀကီးဆုံးဘာသာတရား လည္းျဖစ္သည္။ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္သူမ်ားသည္ ကိုယ့္ဘာသာကို သနာတနာဓမၼ (သသၤကရိုက္ – सनातन धर्म၊ ထာရဝဘာသာတရား) ေခၚသည္။
• တည္ေထာင္သူ – ရွီဝ
• စတင္ေပၚေပါက္ရာဌာန – အိႏိၵယျပည္
• ဘာသာေရး၏အထြတ္အထိပ္ပုဂၢိဳလ္ – ျဗဟၼာ၊ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀
• ပဓာန က်မ္းဂန္ – ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၊ ဥပနိသွ်ဒ္က်မ္းမ်ား၊ ရာမာယန၊ မဟာဘာရတ၊ ဘဂ၀ဒ္ဂီတ
ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႔ အထြဋ္အၿမတ္ကုိးကြယ္ရာ ဂ်နတ္စ္ ရုပ္တု
ဟိႏၵဴတို႔၏ အေျခခံ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ား
ကမၻာေလာကႏွင့္ သတၲ၀ါမ်ားကို ျဗဟၼာက ဖန္ဆင္းသည္။ ဗိႆႏိုးက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည္။ သိ၀ ( ရွီ၀ )က ဖ်က္ဆီးသည္။ ျဗဟၼၾကီး၏ ၾကင္ယာေတာ္က သူရႆတီ၊ ဗိႆႏိုး၏ ၾကင္ယာေတာ္က လကၡ်မီ၊ သိ၀၏ ၾကင္ယာေတာ္က ပဗၺတီ အသီးသီးတို႕ျဖစ္ၾကသည္။
ျဗဟၼာ ဆိုသည္မွာ ပရမအတၲပင္။ ပရမအတၲသည္ ကမၻာေလာကႏွင့္ သတၲ၀ါမ်ားကို ဖန္ဆင္းသည္။ ထိုေၾကာင့္ အတၲသည္ အရာတိုင္းတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႕လ်က္ တည္ရွိသည္။ ေလာကသည္ အတၲ၊ ေလာကသည္ ျဗဟၼာ၊ သတၲ၀ါသည္ အတၲ၊ သတၲ၀ါသည္ ျဗဟၼာ၊ သင္သည္ အတၲျဖစ္၏၊ သင္သည္ ျဗဟၼာျဖစ္၏ ဖန္ဆင္းရွင္ အတၲကို ပရမအတၲ၊ သတၲ၀ါတို႕ သႏၲာန္၌ တည္ေသာ အတၲကို ဇီ၀အတၲဟု ခြဲျခားရ၏။
( ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႕က အသက္၊၀ိညာဥ္ဟု ေခၚေသာ အရာကို ဟိႏၵဴက ဇီ၀အတၲဟု ေခၚျခင္းပင္။) အတၲသည္ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္၏။ မပ်က္မစီး အျမဲ တည္၏။ သတၲ၀ါ ေသေသာ္လည္း အတၲက မပ်က္စီးဘဲ ေသေသာသတၲ၀ါ၏ ခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္ခြာ၍ ေနာက္ခႏၶာကိုယ္ တခုထဲသို႕ ကူးေျပာင္း တည္ေနကာ ေနာက္တဘ၀ စခန္းသြား၏။ ဤနည္းျဖင့္ တစ္ဘ၀ၿပီး တစ္ဘ၀ ကူးေျပာင္းကာ အတၲသည္ သံသရာ လည္ေန၏။
ယင္းသို႕ သံသရာလည္ေနျခင္းမွာ အတၲကို ေလာဘ စေသာ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ ကပ္ျငိေန၍ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေတြကို ျပဳေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံတို႕၏ အက်ိဳးကို ေနာက္ဘ၀၌ အတၲကပင္ ခံစား၏။ အတၲမွ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ စင္ၾကယ္သြားေစရန္ ဂဂၤါျမစ္ အတြင္း၌ ေရခ်ိဳးရ၏။
ဂဂၤါျမစ္သည္ ဟိမ၀ႏၲာေကလာသ ေတာင္ထိပ္တြင္ တရားထိုင္ေနသာ သိ၀နတ္မင္းႀကီး၏ ဆံထံုးမွစ၍ စီးဆင္းလာေသာေၾကာင့္ ျမတ္ေသာျမစ္ ျဖစ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ဂဂၤါျမစ္၌ ေရခ်ိဳးလွ်င္ ကိေလသာ စင္ၾကယ္၏။ ေယာဂ က်င္႔သည့္ သမထ အလုပ္ကို အားထုတ္ျခင္းျဖင့္လည္း ကိေလသာကို စင္ၾကယ္ေစ၏။ ေယာဂ အက်င့္၏ စြမ္းအားျဖင့္ အတၲမွ ကိေလသာေတြ စင္ၾကယ္သြားေသာအခါ အတၲသည္ ျဖဴစင္ ေတာက္ေျပာင္လာၿပီးလွ်င္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေတြကို မၿပဳေတာ့သျဖင့္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္၍ ပရမအတၲႏွင့္ ျပန္လည္ေပါင္းဆံုမိကာ ေမာကၡ(နိဗၺာန္)ကို ရသြား၏။
ကြဲၿပားလာေသာ ေတ႔လြဲ ေလးမ်ား
ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ အေျခခံခဲ့ေသာ ဟိႏၵဴ=ျဗဟၼဏ ဘာသာသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေခတ္အဆက္ဆက္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရသျဖင့္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴတို႕ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေသာ ဟိႏၵဴဘာသာသည္ ေ၀ဒေခတ္ ဘာသာတရားႏွင့္ အေတာ္ႀကီး ျခားနားေနၿပီ ျဖစ္၏။
ေ၀ဒေခတ္၌ ဣျႏၵ၊ အဂၢနိ၊ ၀႐ုဏ စေသာ နတ္တို႕အား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းကို အေလးေပးထားေသာ္လည္း ဥပနိသွ်ဒ္ စေသာ ေနာက္ေပၚ ဘာသာေရးက်မ္းမ်ားက ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္းသည္ အေရးမႀကီး။ ျဗဟၼာ=အတၲကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ႏိုင္ဖို႕သာ အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ ဂါထာရြတ္ျခင္း၊ ယဇ္သီခ်င္း ဆိုျခင္းျဖင့္ မြန္ျမတ္လွေသာ အတၲကို မေတြ႕ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက၏။
ဘဂ၀ဒ္ဂီတ
မဟာဘာရတ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေသာ ဘဂ၀ဒ္ဂီတက်မ္း၌လည္း အတၲ၏ သေဘာ သဘာ၀ကို ပို၍ေပၚလြင္ေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္းလင္းဖြင့္ဆိုထား၏။ အမႊန္းတင္ထား၏။ ထိုေၾကာင့္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတကဗ်ာက်မ္းသည္ ယခုေခတ္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႕ အ႐ိုေသဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုး ဦးထိပ္ထက္ ပန္ဆင္ထားေသာ က်မ္းျဖစ္၏။
ဒီလို ေနရာမ်ိဳးေတြလဲ  Ganesh ေရာက္တာပါပဲ
တစ္ဆူတည္းမွ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ
ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕သည္ အလြန္ႀကီး အေရးမပါၾက။ တလံုးတစည္းထဲလည္း မဟုတ္ၾကေပ။ ခရစ္ေပၚၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း ( ၄၀၀ )ခန္႕၌ ေပၚထြန္းလာေသာ ဂုတၲမင္းဆက္မွစ၍ ဗိႆႏိုး၊ သိ၀၊ ျဗဟၼာ တို႕ကို တလံုးတစည္းတည္း ေပါင္းစည္း ကိုးကြယ္လာ႐ံုမွ်မက တဆူတည္း
ေသာ တန္ခိုးရွင္ ဘုရားႀကီး၏ ကိုယ္ပြါးသံုးဆူ ဟုပင္ ယံုၾကည္လာၾက၏။
လက္ဦးတြင္ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာကို ပို၍ အေလးအျမတ္ထားရာမွ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျဖတ္သန္းလာရာက တျဖည္းျဖည္း ျဗဟၼာ၏ အခန္းက႑ ေမွးမွိန္လာကာ ဗိႆႏိုးကို အျမတ္ဆံုး ကိုးကြယ္လာၾက၏။ ရာမာယနက်မ္း ေပၚလာၿပီး ေနာက္၌မူ ဗိႆႏိုးသည္ လူ႕ေလာက အတြင္းသို႕ ဘုရား၀င္စား အျဖစ္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ၀င္ကာ ေလာကအက်ိဳးကို ေဆာင္လာသည္အထိ ယံုၾကည္ၾက၏။
ဘုရားလူ၀င္စား အ၀တာရမ်ား
ဗိႆႏိုး နတ္ဘုရား ၀င္စားေသာ ဘုရားလူ၀င္စား=အ၀တာရ ၉ ဦးရွိ၏။ တစ္ဦးမွာ ရာမ ျဖစ္၏။ ေဂါတမဗုဒၶ ကိုလည္း န၀မ အ၀တာရ ဟု ဟိႏၵဴတို႕က ယူဆၾက၏။ ရံဖန္ရံခါ ဗိႆႏိုး ဘုရားသည္ ငါးအျဖစ္၊ ၀က္အျဖစ္၊ လိပ္အျဖစ္၊ မႏုသီဟ=လူျခေသၤ့ အျဖစ္ျဖင့္ ၀င္စားကာ ေလာကကို ကယ္တင္၏။
အထက္က ပုံလို ၿဖစ္သလိုလဲ ႀကြေတာ္မူတယ္
မဟာဘာရတက်မ္းတြင္ ကရစ္ရွနား အျဖစ္ ၀င္စားၿပီးလွ်င္ အဇၨဳနႏွင့္ယုဓိဌိလ တို႕၏ စစ္ပြဲ၌ ေသြးရင္းသားရင္းခ်င္း သတ္ျဖတ္ရမည္ ျဖစ္၍ စစ္မတိုက္ခ်င္ေသာ အဇၨဳနကို ဗိႆႏိုး၀င္စားေသာ ကရစ္ရွနား ဘုရားက စစ္ရထားေမာင္းေပးရင္း အတၲအေျခခံကာ စစ္တရားေဟာခဲ့၏။ ထိုတရား ေဒသနာေတာ္သည္ပင္ ဘဂ၀ဒ္ဂီတ ပိဋကတ္ေတာ္ အျဖစ္ျဖင့္ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္တို႕၏ ဦးထိပ္ထက္သို႕ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္၏။
မေျပာင္းလဲေသးေသာ ဇာတ္နိမ္႔ ဇာတ္ၿမင္႔ အယူမ်ား
အေစာဆုံး ေ၀ဒေခတ္မွ အေျခခံခဲ့ေသာ ဘာသာေရး အယူအဆ အမ်ားအျပား ေျပာင္းလဲခဲ့ေသာ္လည္း ထိုေခတ္မွစ၍ ယေန႕ထိ မေျပာင္းလဲေသးေသာ အယူအဆ တစ္ခုကား ရွိပါေသးသည္။ ယင္းမွာ ဇာတ္၀ါဒပင္ျဖစ္၏။ ဤ အမ်ိဳးဇာတ္ အနိမ့္အျမင့္ ခြဲျခားသည့္ ၀ါဒသည္ ျဗဟၼဏ=ဟိႏၵဴဘာသာမွတပါး တျခားမည္သည့္ ဘာသာတရားမွာမွ် မရွိေပ။ ဤဇာတ္ ခြဲျခားေရး၀ါဒမွာ ဟိႏၵဴဘာသာ၏ ထူျခားေသာ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပသည္။
ေ၀ဒက်မ္းမ်ား၌ လူကို ျဗဟၼဏ၊ ခတၲိယ၊ ေ၀ႆ၊ သုဒၵ ဟု အမ်ိဳးဇာတ္ ေလးပါး ခြဲျခားထား၏။ ျဗဟၼဏ=ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ခံတြင္းမွ ဖြား၍ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္ဟုဆို၏။ ခတိၲယ=မင္းမ်ိဳးသည္ လက္ေမာင္းမွ ဖြား၏။ ေ၀ႆ=ကုန္သည္ လယ္လုပ္မ်ိဳးသည္ ေပါင္မွ ဖြား၏။ သုဒၵ=အမႈိက္သိမ္းသမား ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား စေသာ လူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာ၏ ေျခဖ၀ါးမွ ဖြားေသာေၾကာင့္ အနိမ့္ဆံုး အယုတ္ဆံုး ဇာတ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။